Tinexpression
Tine de Jong - Veenstra
VERLOREN VERBINDING
Het leven verandert continu dus het is niet vreemd dat je af en toe niet meer weet waar je staat en waar je heen wilt.
Hoe voelt verlorenheid?
Soms kun je je ineens verloren voelen omdat er iets ingrijpends gebeurt zoals een ontslag of sterfgeval. Maar je kunt je ook verloren voelen zonder dat er een duidelijke aanleiding voor is. Misschien voel jij je al verloren zolang jij je kunt herinneren...
Als iemand je nu vraagt hoe je je voelt, wat antwoord je dan? Als je je verloren voelt, is het lastig om een eerlijk antwoord op die vraag te geven. Misschien zeg je gauw ‘Prima’, omdat je niet wilt laten merken hoe je je echt voelt. En als je dat wél zou willen, is dat nog niet zo eenvoudig. Want hoe voelt dat eigenlijk, je verloren voelen?
Verlorenheid is moeilijk in woorden uit te drukken en dat geldt al helemaal voor mensen die moeilijk bij hun gevoelens kunnen komen. Bovendien is verlorenheid voor niemand steeds hetzelfde. Niet alleen de intensiteit kan behoorlijk verschillen, ook het gedrag dat iemand daarbij laat zien. Je kunt bijvoorbeeld rusteloos zijn en steeds conflicten zoeken, maar je kunt ook apathisch zijn en je steeds verder terugtrekken.
Ik kan nooit precies weten hoe jij je voelt, ook al ben ik geneigd om tegen je te zeggen als jij je verloren voelt: 'Ik weet precies wat je bedoelt.'
Zij voelt zich verloren
Ze heeft het gevoel dat ze gevangen zit onder een glazen stolp, vervreemd van zichzelf en afgescheiden van de rest. Ze weet niet of ze wel écht ergens bij hoort. Dat maakt haar eenzaam, ook wanneer ze niet alleen is. Ze piekert over een belangrijke stap in haar leven; of ze moet doorgaan op dezelfde weg, moet teruggaan of van richting moet veranderen. Haar hart volgen durft ze niet, omdat haar hart in tweestrijd is. Ze ervaart steeds een vaag gemis aan iets, iets om op terug te kunnen vallen, maar ze weet niet wat het precies is. Al kan ze soms wel blij zijn, ze raakt (bijna) nooit vervult van vreugde. De pieken in haar stemming zijn minder hoog, de dalen kunnen juist dieper zijn.
*Waar ‘zij’ staat mag je natuurlijk ook ‘hij’ lezen.
Mijn verlorenheid is voorbij.
Tegenwoordig voel ik me niet meer verloren. Ik voel me onlosmakelijk verbonden met alles wat er is en tegelijkertijd vrij.
In mijn kindertijd had ik vaak last van een onbestemd gevoel van verlorenheid. Toen ik wat ouder werd, kon ik dat gevoel steeds beter duiden en accepteren als iets wat bij me hoorde. Er waren periodes dat het me somber maakte, maar ook periodes dat ik er niks van leek te merken. Helemaal weg ging het (nog) niet.
Het onderwerp 'verlorenheid' heb ik jarenlang onderzocht. Dit deed ik o.a. door middel van het schrijven van dagboeken (al vanaf mijn zesde jaar), literatuurstudie, creatieve uitingen, gesprekken met vele mensen en vooral door contemplatie.
Het verloren gevoel schuilde als een angstig prooidier diep in mij. Het omklemde met zijn poten mijn hart. Soms werd het opgejaagd en sleurde het een deel van mij mee een onmetelijke diepte in.
Ik zag steeds duidelijker een patroon. Ik merkte hoe bij mij een bepaalde spanning werd opgebouwd en hoe mijn verloren gevoel werd getriggerd. Daardoor herkende ik steeds beter situaties die konden leiden tot het opjagen van mijn verloren gevoel. En in de loop van de jaren ontdekte ik hoe ik daar het best mee om kon gaan. Maar diep binnenin voelde ik me nog steeds zoekende, ik had het gevoel dat ik iets miste maar ik wist niet wat.
Ik heb nooit getwijfeld aan het bestaan van God. Toch was er iets dat de connectie met God in de weg leek te staan; mijn eigen angst voor de onmetelijke, onbevattelijke grootsheid van het eeuwige bestaan. Deze angst verdween pas toen ik me ervan bewust werd dat alles is doordrongen met Gods liefde en ik nooit werkelijk afgescheiden kan zijn geweest van alles wat er was en wat er is en dat ik ook nooit afgescheiden zal zijn van wat er komt.
Nu ben ik de verlorenheid voorbij. Dat komt doordat ik nu meer inzicht heb in mijzelf en weet wie en wat ik ben; het bewustzijn áchter mijn gedachten en gevoelens in een lichaam met een ziel. En ik ervaar steeds duidelijker hoe mijn gedachten, gevoelens en lichaam op elkaar inwerken, ik krijg er steeds beter invloed op. Mijn ziel is eeuwig en is en blijft verenigd met God. Dit is hoe ik het zie, dit is wat mij een stevig basisvertrouwen en innerlijk geluk geeft. Dit geeft mij kracht om er voor anderen te zijn. Misschien zie jij het anders, misschien geloof je in iets anders of in niets. Daar ben je natuurlijk vrij in. Het is niet mijn bedoeling om je iets op te dringen.
Hoe verder ik naar binnen ga, des te opener ik word. Openen betekent dat grenzen verdwijnen en meer eenheid ervaren wordt. Ik heb ondervonden dat zelfkennis tot meer verbondenheid leidt. En zo heb ik mijn verloren gevoel verloren.