Verwateren

Een goede collega of fijne buur hoeft niet je beste vriend te zijn, maar een 'gewone' vriendschappelijke band is ook al goud waard. In je leven kunnen veel van zulke vriendschappen ontstaan. Niet al die vriendschappen zijn blijvend. Dat hoeft ook niet. Soms sluit je 'periodieke vriendschappen', bijvoorbeeld tijdens een reis of studie of een gezamenlijk project. Zo'n vriendschap hoort dan bij een afgebakende periode en na die periode is het vanzelfsprekend dat er geen contact meer is. Dat is meestal wel prima. En je beëindigt in je leven misschien één of twee keer heel bewust een vriendschap met iemand die je heel erg heeft gekwetst. 

Maar met sommige mensen zou je voor altijd verbonden willen blijven. Dat kan gelukkig ook. Als je een goede vertrouwensband met elkaar hebt opgebouwd, elkaar geregeld ziet en gemeenschappelijke interesses hebt, groeit en verdiept vriendschap vanzelf. Voorwaarde is wel dat de band tussen twee mensen door beiden op dezelfde waarde wordt geschat. Maar als er dingen op het pad komen die het minder makkelijk maken om elkaar te blijven zien, zoals een drukke baan, gezinsuitbreiding, verhuizing of ziekte, dan kan de vorm van vriendschap veranderen. En ja, als je elkaar heel weinig ziet, ligt het gevaar op de loer dat de vriendschap toch gaat verwateren.

Verwateren... Dat woord alleen al is om van te gruwelen, vind je niet? Ik zou wel willen dat verwateren gewoon niet bestond. Het is ook zo'n vaag proces; alsof de vriendschap stilzwijgend millimeter voor millimeter wordt ondergedompeld in water, zodat het langzaam verdrinkt. Uiteindelijk lost het erin op en is het niet meer zichtbaar dat het ooit heeft bestaan.

Hoe weet je nou of iemand de vriendschap wil laten verwateren of niet? Niemand spreekt zich er graag duidelijk over uit, want dat voelt ongemakkelijk. Moet je, als je vreest dat een vriendschap begint te verwateren terwijl je dat niet wilt, er tegenin gaan zwemmen, dus contact opnemen? Je kunt denken dat het beter is om af te wachten tot de ander contact opneemt, want anders loop je kans dat je een blok aan iemands been wordt. Maar als je allebei een afwachtende houding hebt terwijl je eigenlijk wel contact wilt houden, is het sneu. Zonde. En wat als een vriendschap na jaren en jaren helemaal klaar is met verwateren? Is het dan leuk om toch weer eens contact op te nemen uit nieuwsgierigheid of om een poging te doen om de vriendschap te hernieuwen? Of kun je een voorbije vriendschap beter met rust laten en het alleen in je herinnering koesteren? Er zijn geen regels voor en iedere situatie is weer anders. Het beste kun je dan doen wat goed voelt, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik ben zelf iemand die het sowieso niet makkelijk vindt om het initiatief te nemen als ik iemand al heel lang niet meer heb gesproken. Ik moet dan namelijk eerst een flink obstakel overwinnen. Dat obstakel is het onzekere kind in mij dat niet durft te geloven dat de ander mij ook nog wel wil ontmoeten en dat mij steevast het idee geeft dat die ander vast wel wat beters te doen heeft. Vroeger heeft me dat wel wat vriendschappen gekost. Daar heb ik spijt van.

Gelukkig laat ik me steeds minder belemmeren door onzekere gedachten. Want ik heb ondervonden dat als je iemand weer eens wilt zien die je al lang niet meer hebt gesproken, het altijd beter is om laat contact op te nemen dan nooit. Het kan sneller dan je denkt te laat zijn waardoor het nooit meer kan.

Afstand en tijd hoeft een vriendschappelijke band niet te verbreken. Het gevoel van verbondenheid blijft bestaan zolang mensen van elkaar weten dat het gevoel wederzijds is. Je hoeft niet elke week bij elkaar op de koffie te komen, maar als je héél lang helemaal niks van je laat horen geef je - bedoeld of onbedoeld - een signaal af dat je geen behoefte meer hebt aan contact. Dus ik zeg: is iemand belangrijk voor je, laat het dan merken.

Ik zie je,

Tine