Voor wie het allemaal geen zin heeft

Tine de Jong - Veenstra • 26 juli 2021

De zinloosheid van je bestaan

Je zegt dat je ooit ongevraagd bent geboren en ooit ongevraagd weer doodgaat en dat wat je daar tussenin doet niet echt uitmaakt. Want voor jou is het leven als een losstaand vonkje uit het niets, dat even opvlamt en weer dooft. Daarvóór is er niets en daarná is er ook weer niets. Als je het zo bekijkt, dan lijkt het inderdaad allemaal zinloos.

Je denkt misschien dat het geen zin heeft om bewust na te denken over de keuzes die je maakt want je hebt in je eentje toch geen invloed op alle grote toestanden in de wereld en al helemaal niet op wat er in de toekomst gebeurt als jij er niet meer bent.

Zelfs als je je leven niet ziet als een losstaand vonkje maar als een druppel in de oceaan en de mensheid ziet als de grote oceaan, kun je nog steeds zo’n zinloosheid ervaren. Je maakt dan wel deel uit van een groter geheel, maar ach, jij als druppel voelt je nog steeds maar verwaarloosbaar klein en onbelangrijk…. Als druppel dein je maar wat mee op de golven tot je een keertje verdampt of zo.

Zelf vergelijk ik het leven van elk mens liever niet zozeer met een druppel in een oceaan, maar meer met een zenuwcel. Zenuwcellen kunnen enorm veel signalen doorgeven door middel van elektrische of chemische impulsen aan duizenden of miljarden andere zenuwcellen. Dat is een actief gebeuren; om een signaal door te geven moet er een juiste neurotransmitter vrijgemaakt worden aan het uiteinde van een uitloper. Grote groepen zenuwcellen werken nauw samen om iets te bereiken en afhankelijk van de ervaringen en leerprocessen worden verbindingen aangepast. Elke zenuwcel is op zich maar een heel klein onderdeel van een groter geheel, maar zeker niet onbelangrijk.

En zo geloof ik dat het leven van ieder mens, net als iedere zenuwcel in onszelf, iets dóór te geven heeft.

Wát we met ons allen doorgeven? Hmm.. tja.. Dat weet God alleen. Ik heb persoonlijk geen idee. Nou ja, geen idee? We geven in ieder geval het léven door, samen met alle dieren, planten, bacteriën, schimmels…

Vroeger vroeg ik me ook af wat de zin was van het leven en die vraag kwam toen voort uit een gevoel van onbehagen, uit een niet verbonden voelen. Maar nu is dat anders voor mij. Het leven doorgeven voelt voor mij verre van zinloos. Want op zich is leven… het leven op zich.... Het is onbeschrijflijk toch? Léven… zo gewoon eigenlijk, we leven gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld is en dat is het ook, maar wauw, hoe wonderlijk is dat?! Ja, het leven leven is denk ik de zin van het leven. En ja, ik vraag me nog steeds af wat voor voor zin dát dan weer heeft, maar nu komt die vraag voort uit pure nieuwsgierigheid, blijdschap en dankbaarheid voor het leven dat me ‘zomaar’ gegeven is.

Ik hoop dat ook jij het leven als een gift kunt (gaan) ervaren en het niet achteloos naast je neerlegt maar dankbaar aanneemt, het beschermt en koestert.

Liefs,

Tine de Jong - Veenstra

< Ouder bericht Nieuwer bericht >