Als zij maar gelukkig zijn...

Mooie gedachte. Niets mis mee.

Maar wat als jij en je kinderen al een lange tijd niet gelukkig zijn? Pas op dat je dan niet doorschiet naar: “Pas als mijn kinderen gelukkig worden, dan kan ik ook gelukkig worden.”

Onbedoeld vraag je zo nogal wat van ze: zij moeten jou het gevoel geven dat ze gelukkig zijn zodat jij gelukkig kan worden. Leg de verantwoordelijkheid van jouw geluk niet bij je kinderen…Want het zijn kinderen die pas iets kunnen geven als ze voldoende hebben ontvangen, het liefst van jou.

Wat gebeurt er als je het omdraait: “Als ik gelukkig ben, dan zijn mijn kinderen het ook.”

Ik denk dat dat beter werkt. Dus: wees gelukkig. Ik wil niet zeggen dat je geforceerd moet lachen om de schijn op te houden. Integendeel. En ik wil ook niet zeggen dat je nooit aan je kinderen mag laten zien dat je verdriet hebt. Kinderen voelen de spanning toch wel als jij niet gelukkig bent, ook al denk je misschien dat niemand het door heeft. Die spanning is juist funest. Ik wil wél zeggen: cijfer jezelf niet constant weg, jij mag er zijn. Onderneem dingen die je zelf leuk vindt. Zorg niet alleen goed voor je gezin, maar ook voor jezelf, wees minder hard voor jezelf. Stel grenzen.

Als jij gelukkig bent, straal je dat uit naar je kinderen. Sta jezelf toe te genieten van kleine dingen (of van grote dingen). Leef je kinderen voor dat alles de moeite waard is. Kinderen hebben dat nodig om zich veilig te voelen. Dat geeft hen -daar heb je mijn stokpaardje weer- vertrouwen.

Keep the faith,

Tine