Kom je liefde tekort?

Het is moeilijk te beschrijven hoe het kan voelen als je een tekort aan liefde ervaart. Toch ga ik een poging wagen: een schrijnend gemis dat soms je borstkas open lijkt te snijden, een knagende leegte, een verscholen put vol donker water waarin eenzaamheid roerloos op de bodem wacht tot jij erin valt, een beklemming rond je hart, een droeve ondertoon... Herken je hier iets van?

Als jij het gevoel hebt dat je liefde tekortkomt, zal een ander je nooit genoeg liefde kunnen geven om dat pijnlijke gemisgevoel te laten verdwijnen. Misschien wel voor even, maar niet permanent. Op momenten dat je happy in de armen van een geliefde ligt, zul je het tekort even niet meer voelen. Maar zodra je geliefde uit zicht is, voel je je eigen tekort aan liefde des te heviger. Je wilt dat je geliefde steeds bij je in de buurt blijft om maar niet weer dat nare gemis te hoeven voelen. Het tekortgevoel kan dus wel even onderdrukt worden, maar echt weg gaat het niet. Het zit diep vanbinnen, meestal verstopt, maar het blijft zeuren, pijn doen. Behalve als je jezelf de liefde geeft die je vroeger tekortgekomen bent.

Je hebt liefde in je. Als je dat niet zou hebben, zou je helemaal niet naar liefde kunnen verlangen. Ergens weet je wat liefde is, dat het mooi en goed is, en daarom verlang je ernaar om er meer van te krijgen. Maar je kunt het niet van anderen krijgen. Mensen kunnen wel veel liefde aan je geven, maar je kunt het niet goed ontvangen zolang je niet genoeg eigenliefde hebt. Als je een tekort aan liefde ervaart, wil je de liefde die anderen aan jou geven als een spons in je opnemen, maar tegelijkertijd knijp je de spons meteen weer uit omdat je niet gelooft dat die liefde echt voor jou is.

Om het gevoel van een liefdestekort te laten verdwijnen is het nodig om genoeg zelfliefde te hebben. Het is belangrijk om die liefde die in je zit, hoe klein het misschien ook is, te koesteren, waardoor het zal groeien. De enige die dat voor jou kan doen, ben jij zelf. Andere mensen kunnen de liefde die in jou zit, jouw zelfliefde, niet vergroten of verkleinen. Hoe graag ze dat ook zouden willen. De liefde die vanbinnen zit is afhankelijk van hoe jij jezelf ziet en hoe jij met jezelf omgaat.

Als je meer van jezelf gaat houden, zal het onaangename gemisgevoel minder hevig worden. Soms steekt het gemisgevoel wel weer de kop op, maar je leert hoe je ermee om kunt gaan. Het gemisgevoel zal op den duur zo goed als helemaal verdwijnen. Je hebt dan niet meer het dwingende gevoel dat de liefde van een ander de leegte moet opvullen. Je kunt dan wél liefde van anderen ontvangen en je geliefd voelen. Ook op momenten dat je alleen bent.

Bovendien, als je genoeg liefde voor jezelf hebt, word je niet snel uit evenwicht gebracht. Je bent stabieler, wat prettig is voor jou en anderen. Het betekent niet dat je constant vrolijk bent en altijd blaakt van het zelfvertrouwen. Natuurlijk zul je wel eens verdrietig of aangeslagen zijn, maar je blijft goed voor jezelf zorgen en je hebt het vertrouwen dat je het aan kunt.

Dat van jezelf houden egoïstisch is, klopt volgens mij niet. Ik denk dat van jezelf houden er juist voor zorgt dat je je niet egoïstisch gedraagt. Want wanneer ben je egoïstisch? In mijn ogen ben je egoïstisch wanneer je altijd aan je eigen welzijn denkt ten koste van anderen, dus alléén maar aan jezelf denkt en geen rekening wilt houden met anderen. Voor egoïsten zijn mensen inwisselbaar; ze gebruiken mensen om hun eigen hebzuchtige doelen te behalen. Ze lijken heel veel van zichzelf te houden, maar het is geen echte liefde dat ze voor zichzelf voelen. Ze zijn hard voor zichzelf en anderen. Voor kwetsbaarheden is geen plaats. Dat is hun manier om zichzelf staande te houden en controle te houden over hun leven.

Mensen die écht van zichzelf houden, zullen niet egoïstisch zijn. Want mensen die van zichzelf houden, voelen zich niet méér waard dan anderen en ook niet minder. Daardoor kunnen ze andere mensen openlijk tegemoet treden. Ze hoeven namelijk niks bij een ander te 'halen'. En ze zijn ook niet bang dat een ander iets van hun waarde kan afpakken. Want zij staan stevig op hun eigen basis en beseffen dat hun waarde niet afhankelijk is van het oordeel van anderen.

Als je geen egoïst bent, wil je dat jij én anderen gelukkig zijn. Helaas kan jouw gedrag het geluk in de weg staan als je te weinig zelfliefde hebt. Als je niet genoeg zelfliefde hebt, kun je namelijk claimgedrag gaan vertonen. Je eist dan liefde en aandacht op, waardoor mensen onvoldoende ruimte en vrijheid van je krijgen. Dat werkt verstikkend voor je relaties. Mensen zullen dan afstand van je willen nemen en dat is nou precies waar je zo bang voor bent. Ook kun je, als je niet genoeg zelfliefde hebt, pleasegedrag vertonen. Je wil dan alles voor iemand doen om het hem/haar naar de zin te maken. Je gaat desnoods over je eigen grenzen heen om de waardering te krijgen waar je naar snakt. Je komt in een neerwaartse spiraal als je jezelf lange tijd wegcijfert.

Van jezelf houden is dus niet egoïstisch. Integendeel. Het hebben van genoeg zelfliefde zorgt ervoor dat je evenwichtige, liefdevolle relaties kunt hebben waar jij en anderen zich gelukkig bij voelen.

Koester de liefde die in je zit, laat het groeien. Wees goed voor jezelf, besteed aandacht aan jezelf. Dat is goed voor jou en ook goed voor anderen. Wees zélf degene die jou echt kent en er altijd voor je wil zijn… Bouw aan je eigen vertrouwde, liefdevolle basis. Vanuit die basis ervaar je liefde die anderen aan je geven als een verrijking. Je kunt ervan genieten, van het samen delen en beleven, zonder dat je het angstvallig wil controleren en beheersen.

Als de liefde in jou groeit, dan zul je steeds beter in staat zijn om jezelf te uiten. En het kost je dan ook veel minder moeite om ‘nee’ te zeggen tegen situaties die ergens heen leiden waar je niet wilt komen. Waardoor er meer ruimte komt om ‘ja’ te zeggen tegen situaties die leiden naar waar je wel wilt zijn.

Ik zie je,

Tine