Laat het niet los

Toch ga ik er een blog aan wijden. Waarom? Omdat zoveel mensen hard werken aan het loslaten van oude pijn terwijl dat volgens mij alleen maar averechts werkt… 

Ik schrijf op hoe ik het zelf ervaar. Iedereen is anders en het werkt vast niet bij iedereen zo, maar wie weet heb je er wat aan.

Je kunt in plaats van jezelf daarmee te kwellen maar beter lief zijn voor jezelf; zeg tegen jezelf dat het oké is om te voelen wat je voelt en te willen wat je wilt. Je mag heel erg verdrietig of boos over iets zijn, je bent immers ook ‘maar’ een mens. Oude pijn gaat niet weg door tegen de pijn te zeggen dat het weg moet, dat het los van jou moet gaan staan. Het omgekeerde is juist het geval; als de pijn er van jou mag zijn, als je erkent dat het een deel van je is, dan drukt het vanzelf minder zwaar op je. Accepteren dat de pijn nooit weg zal gaan en nooit weg hóeft te gaan, geeft rust. Het wordt dan in de loop van de tijd minder scherp en het zal je steeds minder belemmeren. Soms kan het ineens hevig opkomen, maar ook die momenten worden schaarser als je jezelf troost op moeilijke momenten.

Je denkt misschien dat een ander mens dat beter kan doen, maar dat is niet zo. Het gaat erom dat het gekwetste deel van jouw kern, ziel, innerlijk kind, pitje, of hoe je het maar wilt noemen, zich veilig voelt in jou. Zonder daarvan afhankelijk te zijn van een ander mens. Anders val je in een slachtofferrol en daar help je jezelf en anderen helemaal niet mee.

Laat het niet los. Laat het zijn.

Ik zie je,

Tine