Aandacht!

Je doet wat je doet voor jezelf of voor anderen… Zou je het blijven doen als je er nooit aandacht voor kreeg?

Ik neem aan dat je plezier beleeft aan bewegen, je uiten, iets creëren. Maar stel je eens voor dat je helemaal afgesloten zou zijn van mensen, dat ze op geen enkele manier jou kunnen waarnemen en dat ze dus ook niet op je kunnen reageren. Zou je dan nog ergens langere tijd plezier aan kunnen beleven? Zou een kunstschilder blijven schilderen als hij wist dat geen mens ooit één werk van hem zou zien? Zou een fanatieke sporter blijven trainen als er geen mogelijkheid bestond om een keer zijn krachten met een ander te meten?

Misschien denk jij: Ja, natuurlijk wel, als het je passie is dan blijf je dat doen, ongeacht of een ander daar aandacht voor heeft of niet.

Ik denk van niet. Ik denk dat je passie dooft als je helemaal geen aandacht krijgt voor wat je doet. Ik ken wel mensen die verhalen en gedichten schrijven die ze nóóit aan een ander laten lezen. Ze schrijven puur voor zichzelf, zeggen ze. Als ik doorvraag, blijkt dat er toch wel één iemand is die ze iets laten lezen, al is het maar een klein fragmentje, al is het maar één keer. Of ze hebben een “muze” voor wie ze het in gedachten schrijven en daarbij geloven dat het op de één of andere manier (telepathisch?) toch diegene bereikt. Of ze schrijven voor de generatie die na hen komt; tijdens het leven van de schrijver mag niemand zijn dagboek lezen, maar na zijn dood wel. Soms is alleen het melden dat je iets schrijft al voldoende. Mensen hoeven niet eens te lezen wat je schrijft; als jij weet dat zij weten dat je wat schrijft heb je al een vorm van aandacht te pakken…

Is er iemand in het bijzonder van wie je aandacht wilt? Of is er een bepaalde groep waar je aandacht van wilt krijgn? Doe jij iets om die specifieke aandacht te krijgen? Of vind je dat raar? Vind jij dat aandacht vragen voor jezelf niet mag?

Veel aandacht trekken wordt vaak als iets slechts gezien. 

Veel aandacht trekken kan een probleem zijn als het om negatieve aandacht gaat. Sommige mensen (vooral kinderen) gaan op een negatieve manier aandacht vragen als het hun niet lukt om op een positieve manier aandacht te krijgen. Het is een noodkreet om gezien en gehoord te worden. Vaak komt dat negatieve gedrag door onkunde of vanuit een machteloos gevoel. 

Er zijn ook mensen die continu in het middelpunt van de belangstelling willen staan omdat ze alleen maar om zichzelf geven. Ze lijken heel sociaal, omringen zich graag met mensen, maar alleen als zij alle aandacht krijgen. Als iemand anders aandacht krijgt, trekken ze de aandacht snel weer naar zichzelf toe. Dat... is ziekelijk.

Vind jij het vaak een probleem als iemand veel aandacht krijgt? Ben je dan misschien jaloers op het feit dat een ander meer aandacht krijgt dan jij? Ik denk dat je veel minder vaak jaloezie voelt als je een gezonde zelfwaardering hebt. Want als een ander dan aandacht krijgt, geeft dat jou niet het gevoel dat je zelf minder waard bent. Je vertrouwt erop dat jij óók op je tijd weer aandacht krijgt. Je kunt blij zijn voor degene die een mooie prestatie neerzet en je welgemeende waardering aan hem laten blijken. 

De mens is nou eenmaal een sociaal wezen. Iedereen weet dat een baby zich niet goed ontwikkelt als hij geen adequate aandacht krijgt. Dat geldt ook voor oudere kinderen en volwassenen. Aandacht geeft energie, je voelt je gezien, het bevestigt je in je bestaan… De hoeveelheid aandacht en het sóórt aandacht die gewenst is, verschilt van persoon tot persoon en van moment tot moment.

Het krijgen van méér aandacht van méér mensen maakt niemand overigens meer waard dan de ander.

De vaak gehoorde zinnen “Je bent goed zoals je bent” of “Je bent al áf ” betekenen niet dat je jezelf niet verder mag ontplooien. Je kunt en mag je hele leven blijven leren. Aandacht vragen en aandacht krijgen stimuleert je om het beste uit jezelf te halen. En daardoor kun je anderen ook weer meer échte aandacht geven.

Ik zie je,

Tine