Gejaagd en gehaast?

Mij helpt het vaak om uit te zoomen wanneer ik me gehaast voel. Dat doe ik door mezelf van een afstand te bekijken. Van steeds grotere afstand. Dan zie ik dat ik een klein onderdeel ben van het geheel. Even beseffen dat mijn lichaam meebeweegt met de krachten in het heelal, zonder dat ik daar iets voor hoef te doen, werkt voor mij heel relativerend. Misschien kan het jou ook helpen.

Dat meebewegen gaat met een gigantische snelheid. Zoals je wel weet draait de aarde om haar as. In Nederland gaan jij en ik met meer dan 1000km/uur van west naar oost. Op de evenaar met zelfs 1674km/uur.

De aarde draait ook om de zon, waardoor we met al onze mede-aardbewoners 30 km per seconde (!) rondzoeven.

En de zon draait met alle hemellichamen die door de zwaartekracht aan de zon gebonden zijn (waaronder de aarde) om het centrum van de Melkweg met 800.000 km/uur, terwijl de Melkweg ook door het heelal schiet omdat die weer aangetrokken wordt door ons buurtwegstelsel Andromega. Bovendien wordt ons cluster, genaamd de Lokale Groep, aangetrokken door supercluster The Great Attractor. Dat maakt dat we een snelheid hebben van 2.200.000 km/uur.

Je kunt ook nog denken aan de expansie van het heelal, waarbij alle sterrenstelsels van elkaar af bewegen.

De genoemde snelheden gaan eigenlijk mijn begrip te boven, maar daardoor is dit voor mij juist relativerend en rustgevend. Deze animatie geeft trouwens wel een beeld van de relativiteit van de snelheden: Relative Cosmic Velocities.

Gek genoeg merken wij mensen niks van de snelheid van de aarde. (Dat komt omdat het voor ons een constante snelheid is. Constante snelheid kunnen we niet voelen, versnellingen wel.) Al word ik duizelig nu ik dit allemaal opschrijf en nu dus (even) bewust ben van al het tollen en voortjagen van planeten en sterrenstelsels. Pff, ik moet er maar niet te lang bij stilstaan. Eh, stilstaan? Dat kan dus eigenlijk helemaal niet.  😉

Het besef dat alles relatief is, maakt mij rustig van binnen. Jou ook, of juist niet?

Bij het inzien dat je een deel bent van het geheel, kan je gevoel verschillende kanten opgaan: je kunt je heel nietig gaan voelen in negatieve zin, zo van; ik stel niks voor. Dat gebeurt wanneer je denkt dat je maar een klein onbeduidend vonkje bent in een immens grootse leegte, of iets dergelijks. Of je kunt je juist dankbaar voelen, wanneer je denkt dat het bijzonder en wonderlijk is dat jij er bent en dit leven mag ervaren.

Aan jou is de keuze wat je denkt en voelt. Wat ik je uit ervaring kan zeggen is: Kies je voor de dankbaarheid, dan zul je merken dat je je minder gejaagd en gehaast zult voelen.

Ik zie je,

Tine de Jong - Veenstra