Over herinneringen maken

Stel je voor dat je een heel weekend in een grote koepel doorbrengt waar een nepstrand in is gemaakt. Dat strand is tot in de kleinste details van een echt strand nagebootst… 

Je loopt rond in een soort megagrote Panorama Mesdag waar je mag zwemmen in een golfslagbad van zout water dat overloopt in een nepstrand. Op de binnenzijde van de koepel worden 3D vergezichten getoond van de zee en de lucht. Uit geluidsboxen hoor je het geluid van brekende golven en krijsende meeuwen. De geur van de zee komt uit geurdispensers, de wind uit windturbines. Je mag op een handdoek lekker onder een enorme zonnebank liggen (die is onzichtbaar geïntegreerd in de koepel) en het licht is zo geregeld dat het lijkt alsof de zon op- en ondergaat… Beleef je zo dan echt een weekend aan het strand?

Hoe zul je er later op terugzien? Zul je er andere herinneringen aan overhouden dan wanneer je een weekend op een écht strand was geweest? Waarschijnlijk wel. Want je wist dat het strand nep was, al leek het net echt.

Heb je ook wel eens zo’n droom gehad die zo leuk was, dat je bij het ontwaken teleurgesteld was omdat het niet echt was? Of een droom die zo vreselijk naar was dat je zuchtte van verlichting zodra je wakker werd, badend in het zweet, met je hartkloppingen nog in je keel? Je hebt de emoties in je droom dan echt beleefd… Het gekke is, vind ik, dat die emoties andere herinneringen vormen dan emoties die je beleeft wanneer je wakker bent. Tenminste, ze laten niet zulke diepe herinneringen na als van momenten die echt zijn gebeurd. Gebeurtenissen in dromen voelen verder van je vandaan dan echte gebeurtenissen. Sommige dromen kan ik me wel vaag herinneren, maar omdat ik weet dat wat in dromen gebeurt niet écht gebeurt, roepen zij een ander gevoel op dan een herinnering aan een “wakkere” beleving.

Ik ben dol op films kijken. Als ik in de bioscoop zit en naar een spannende film kijk, wat beleef ik dan op dat moment het meest? Dat ik daar zit, of wat er in de film gebeurt? Ik beleef in werkelijkheid dat ik daar zit, maar daar ben ik me niet de hele tijd van bewust. De film trekt me als het ware in een andere belevingswereld. Wat er op het filmdoek afspeelt bezorgt mij een soort nepbelevenis. 

Een herinnering aan zo'n ‘nepbelevenis’ is ánders dan een herinnering aan een werkelijke ervaring…. 

Ik zie dat mensen hun dagen steeds meer vullen met nepbelevingen. Is het een vlucht uit de werkelijkheid? Wat herinneren zij zich na een aantal jaren nog daarvan?

Als je weinig herinneringen hebt aan echte ervaringen, lijkt je leven veel sneller voorbij te gaan.

Af en toe moet ik er even uit. Letterlijk en figuurlijk naar buiten! Vrienden bezoeken of nieuwe mensen ontmoeten, in het bos wandelen, fietsen, uit eten… Als ik met mijn gezin er op uit ga denk ik altijd: ”Let’s make beautiful memories!”

Dit is een gedicht dat ik ooit maakte en hierbij vind passen:

Remember

time is endless

though it goes by so fast

tomorrow hides in the future

never returns the past

and nothing is ever certain

but the truth is ev’rywhere

make this day last forever

a remembrance of love and care

Ik zie je,

Tine